Decydując się na system dystrybucji gorącego powietrza (DGP) powinien on zostać zaprojektowany już na etapie planowania całego budynku. Możliwe jest wówczas optymalne rozlokowanie kominka oraz wszystkich przewodów dystrybucyjnych.
Do właściwego doboru rodzaju systemu DGP (grawitacyjny czy wymuszone) oraz jego komponentów, potrzebny jest odpowiedni zestaw obliczeń. Pomagają one zapewnić właściwą skuteczność działania całej instalacji, a więc wpłyną na to, iż powietrze ogrzewane przez kominek będzie posiadać odpowiednią temperaturę i dotrze do wszystkich zaplanowanych do ogrzania pomieszczeń.
Kiedy system grawitacyjny?
W sytuacji, gdy powierzchnia mieszkalna, jaka została przeznaczona do ogrzania, jest niewielka, a samo pomieszczenie znajduje się w bliskim sąsiedztwie kominka, warto pomyśleć o montażu systemu grawitacyjnego, który jest nie tylko tani w eksploatacji, ale również niezwykle wydajny w przypadku niewielkich powierzchni.
Tutaj różnica temperatur, która wywołuje ruch ciepłego powietrza ku górze, będzie wystarczająca do pokonania odległości dzielącej kominek od wylotu przewodu grzewczego. Niestety ta niewielka odległość oraz stosunkowo mała prędkość krążącego powietrza może powodować zjawisko tzw. pirolizy, czyli przypalania się kurzu na wylocie z kratek lub anemostatów.
Kiedy system wymuszony?
System wymuszony sprawdzi się doskonale w przypadku większych powierzchni, a nawet całego domu. Dzięki aparatowi nawiewnemu AN powietrze będzie zasysane z okapu kominka i transportowane nawet do najbardziej odległych wylotów instalacji. Wybierając system wymuszony trzeba obliczyć strumień powietrza potrzebnego do ogrzania określonej powierzchni oraz jakie będą straty ciśnienia na poszczególnych odnogach systemu.
Straty ciśnienia w instalacji wyznacza się w celu sprawdzenia czy spręż dobranego urządzenia nawiewnego jest wystarczający. Aby to sprawdzić dokonuje się obliczeń oporu przepływu na odcinkach prostych, kształtkach, filtrach, a także kratkach lub anemostatach użytych w systemie.
Objętość nawiewanego powietrza na godzinę potrzebnego do ogrzania pomieszczenia do temperatury tw można obliczyć ze wzoru, gdzie:
Qs – straty mocy cieplnej ogrzewanego pomieszczenia (W),
Cp – ciepło właściwe powietrza – można przyjąć 0,28 (Wh/kgK),
rp – gęstość powietrza – można przyjąć 1,12 (kg/m3),
tn – temperatura powietrza nawiewanego – można przyjąć 40 (oC),
tw – temperatura powietrza wewnętrznego – można przyjąć 20 (oC);
Otrzymany wynik daje możliwość dobrania odpowiedniego typu urządzenia nawiewnego oraz właściwe dopasowanie jego wydajności do potrzeb konkretnej instalacji.