Przewody Kominowe, Specyfikacja, Podział, Rodzaje, Konstrukcja

Skuteczność działania każdego kominka, czy to z systemem dystrybucji gorącego powietrza, czy też wyposażonego w płaszcz wodny, zależy od podłączenia urządzenia do przewodu kominowego. Powinien on być wykonany z odpowiednich materiałów oraz posiadać właściwe wymiary dobrane do konkretnego kominka. Kluczową funkcją jaką pełnią przewody kominowe jest skuteczne i bezpieczne odprowadzenie spalin (lub zużytego powietrza w przypadku kominów wentylacyjnych) na zewnątrz budynku. Na jakość pracy urządzeń grzewczych oraz działanie wentylacji znaczący wpływ ma odpowiednie zaprojektowanie i wykonanie komina.

Dla zapewnienia odpowiedniej trwałości oraz bezpieczeństwa użytkowników, kominy wykonuje się z konkretnych materiałów. Pozwala to chronić ściany kominów przed negatywnym oddziaływaniem kwasów, sadzy oraz wysokich temperatur. Ponadto dla zapewnienia właściwego działania paleniska, przewody kominowe powinny posiadać minimalny ciąg kominowy. Ciąg dla kotłów gazowych oraz olejowych powinien zawierać się w przedziale od 1 do 15 Pa, zaś dla urządzeń zasilanych paliwem stałym – 40 Pa.

Dla kominów dymowych i spalinowych efektywna długość przewodu kominowego to odległość od paleniska do jego wylotu. Natomiast w przypadku komina wentylacyjnego jest to długość od miejsca włączenia wentylacji do wylotu. Długość komina w budynkach reguluje norma PN-89/B-10425.

Rodzaj pełnionej funkcji przez przewody kominowe:

dymowe – ich zadaniem jest odprowadzanie spalin (tlenki gazowe, pył, sadza, para wodna) od palenisk zasilanych paliwem stałym,
spalinowe – ich zadaniem jest odprowadzanie spalin z palenisk gazowych oraz zasilanych paliwem płynnym,
kominy wentylacyjne – dzielą się na nawiewne i wywiewne. Ich głównym zadaniem jest dostarczanie powietrza, które jest niezbędne w procesie spalania oraz wymiany zużytego powietrza znajdującego się w pomieszczeniach;

Konstrukcja obudowy komina:

kominy wewnętrzne – są to przewody kominowe różnego przeznaczenia zgrupowane w kominy. Prowadzi się je wewnątrz budynku, jako samodzielna konstrukcja nie związana z budynkiem. Lub też jako związana ze ścianą nośną obiektu i prowadzona jako ściana kominowa,
komin zewnętrzny – konstrukcja poprowadzona na zewnątrz budynku, która może być związana z obiektem lub też występować jako komin wolnostojący,
kominy jednowarstwowe – charakteryzują się jednorodną budową ścian przewodu, np. kominy murowane, zbudowane ze stali grubościennej, itp.,
kominy wielowarstwowe – ściany komina buduje się z kilku warstw. Komin betonowy z izolacją termiczną i okładziną wewnętrzną odporną na działanie spalin lub komin ze stali szlachetnej kwasoodpornej w otulinie termoizolacyjnej w płaszczu osłonowym,

Rodzaj wykonywanej pracy:

mokry tryb pracy – w tym przypadku komin łączy się z gazowymi kotłami c.o. oraz kotłami kondensacyjnymi. Temperatura spalin mieści się w przedziale 80^oC – 160^oC,
suchy tryb pracy – w tym przypadku przewód kominowy pracuje z paleniskami zasilanymi paliwem stałym. Temperatura spalin przekracza 160^oC,
tryb pracy w nadciśnieniu – z paleniskami z palnikami nadmuchowymi. Taki tryb pracy występuje wtedy, gdy ciśnienie wewnątrz przewodu kominowego przewyższa ciśnienie atmosferyczne,
tryb pracy w podciśnieniu – w przypadku przewodów kominowych grawitacyjnych, gdy ciśnienie wewnątrz komina jest niższe niż to zewnętrzne;

Konstrukcja przewodu kominowego

Przewód kominowy powinien być zlokalizowany w takim miejscu, aby długość czopucha była jak najkrótsza oraz dostosowana do warunków pracy danego urządzenia. Przewód kominowy powinien zostać poprowadzony pionowo, a jego przekrój (kształt koła, owalu, kwadratu, prostokąta) powinien być jednakowy na całej długości. Przekrój czy średnica komina nie może być mniejsza od przekroju czy średnicy wylotu spalin z kotła.

Dopuszcza się odchylenie komina w kierunku pionowym nie większe niż 30^o. Długość przewodów kominowych spalinowych, mierzona od osi wlotu przewodu spalinowego do krawędzi wylotu kanału nad dachem. Dla gazowych kotłów grzewczych o mocy nie większej niż 35 kW nie może być mniejsza niż 2 m. W innych przypadkach kominy muszą mieć wysokość co najmniej 4 m. Jeśli chodzi o kotły opalane olejem, efektywna wysokość komina to co najmniej 5 m.

Przy dachach płaskich o kącie nachylenia połaci dachowych nie większym niż 12^o:

wyloty przewodów powinny znajdować się co najmniej o 0,6m wyżej od poziomu kalenicy lub obrzeży budynku przy dachach wgłębionych.

Dla dachów stromych o kącie nachylenia połaci dachowych powyżej 12o i pokryciu łatwo zapalnym:

wyloty przewodów powinny znajdować się na wysokości co najmniej o 0,6m wyżej od poziomu kalenicy.

Przy dachach stromych o kącie nachylenia połaci dachowych powyżej 12o i pokryciu niepalnym, niezapalnym i trudno zapalnym:

wyloty przewodów powinny znajdować się na wysokości co najmniej o 0,3 m wyżej od powierzchni dachu. W odległości mierzonej w kierunku poziomym od tej powierzchni co najmniej 1,0m.

Usytuowanie komina obok elementu budynku stanowiącego przeszkodę (zasłonę), dla prawidłowego działania przewodów, ich wyloty powinny znajdować się:

ponad płaszczyzną wyprowadzoną pod kątem 12o w dół od poziomu najwyższej przeszkody (zasłony) dla kominów znajdujących się w odległości od 3 do 10m od tej przeszkody przy dachach stromych,
co najmniej na poziomie górnej krawędzi przeszkody (zasłony) dla kominów usytuowanych w odległości od 1,5 do 3,0m od przeszkody,
co najmniej o 0,3m wyżej od górnej krawędzi przeszkody (zasłony) dla kominów usytuowanych w odległości do 1,5m od tej przeszkody.